-
Otyń – Spichlerz
Sporych rozmiarów późnobarokowy budynek jest częścią zabudowań folwarcznych. Znajduje się przy ul. Lipowej, czyli przy drodze prowadzącej na Bobrowniki. Obiekt powstał w 1754 roku. Wejście ozdobione jest obramieniem z piaskowca, środkowa część frontowej ściany zawiera delikatne detale architektoniczne.
-
Otyń – Zamek (Klasztor Jezuitów)
Zamek zbudowany został w XV wieku, a potem był kilkakrotnie przebudowywany. Najpierw na początku XVI wieku zmieniono jego wygląd w duchu renesansu, a następnie Jezuici dostosowali go do potrzeb klasztoru, odbudowując po pożarze z 1702 roku jako piętrową budowlę czteroskrzydłową z dużą kaplicą. Po kasacie zakonu zamek został zamieniony w rezydencję magnacką, która przetrwała wojnę. Budynek, jak wiele podobnych, został oddany dla miejscowego PGR-u i spalił się w 1946 roku. Kolejny pożar w latach 50-tych dopełnił dzieła zniszczenia. Dziś jest to niestety kompletne ruina należąca do prywatnego właściciela. Zamku, choć jest położony w centrum wsi, można nie zauważyć, bo dość skutecznie zasłania go założony przez zakonników park. Jedynie kaplica jest…
-
Otyń – Kościół Podwyższenia Krzyża Świętego
Świątynia w Otyniu powstała w pierwszej połowie XIV w. i na bazie tych murów zaprojektowano nowy kościół w latach 1585-87 (wieżę dobudowano po niemal 90 latach). Jego kształt był podobny do obecnej budowli, jednak budynek, podobnie jak całe miasto, spłonął w 1702 roku. Korpus odbudowano po dwóch latach, a wieżę w 1781 roku. Ten kościół przetrwał do dziś, jednak 8 oraz 9 sierpnia 2012 roku zawaliła się wieża. Kościół jest Sanktuarium Matki Bożej Królowej Pokoju ze względu na drewnianą XV-wieczną figurkę Matki Boskiej z Dzieciątkiem. Figurkę w czasie potopu szwedzkiego Jezuici przenieśli z Klenicy do kaplicy zamkowej.
-
Otyń – Rynek
Plac w kształcie kwadratu jest centralnym miejscem miasteczka. Stojący pośrodku ratusz otaczają jednopiętrowe budynki, których historia jest zbieżna z jego dziejami. Odnowione XIX-wieczne kamieniczki prezentują się ciekawie, a całość, choć niby taka zwyczajna, ma swój niewątpliwy urok. Wewnętrzna część brukowanych jednokierunkowych uliczek jest dziś miejscem parkingowych, a przedłużenia tychże uliczek prowadzą w kierunku zamku, kościoła, Zielonej Góry oraz Nowej Soli.